ΤΟ ΦΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΣΤΟ ΒΟΥΛΙΑΡΑΤΙ
Το Βουλιαράτι είναι ξακουστό χωριό και γνωστό πως έχει την ευλογία του Αγίου Κοσμά που το ευλόγησε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη θερμή και εγκάρδια υποδοχή που του επιφυλάχθηκε.
Ο Άγιος Κοσμάς ξαπόστασε κάτω από το πουρνάρι που βρίσκεται πάνω από τον Αηλιά. Ευλόγησε το δέντρο μαζί με το Βουλιαράτι, κι από τότε αυτό μοσχοβολά ως τις μέρες μας, για να θυμίζει την καλοσύνη του Αγίου προς τους καλοσυνάτους Βουλιαρατινούς, που του πρόσφεραν την αγάπη και τη δροσιά τους.
Μέσα στο πέρασμα των αιώνων, το χωριό ανέδειξε σπουδαίους και μορφωμένους ανθρώπους, οι οποίοι διακρίθηκαν για τις γνώσεις, την παιδεία και το ήθος τους, κερδίζοντας τον σεβασμό και την εκτίμηση της κοινωνίας.
Ένα χωριό που ξεχωρίζει για την καλοσύνη και την ευγένεια των ανθρώπων του, έναν τόπο που ανέδειξε αριστούχους μαθητές, διακεκριμένους επιστήμονες, καταξιωμένους γιατρούς, άριστους μηχανικούς και σεβαστούς καθηγητές. Μα, πάνω απ’ όλα, ένα χωριό με ανθρώπους που η κουβέντα τους είναι γλυκιά και μεστή, όπως λέει και ο λαός: “το στόμα τους στάζει μέλι”. Έτσι προβάλλεται το Βουλιαράτι στα μάτια του έξω κόσμου και της γύρω περιοχής. -Ευλογημένο χωριό!
Κάπου εκεί τις δεκαετίες 1950-60 εκατοντάδες ξένοι εργάτες ήρθαν στο χωριό για να δουλέψουν στο ορυχείο φωσφόρου, που λειτουργούσε για μερικά χρόνια.
Με το πέρασμα του χρόνου, οι άνθρωποι έγιναν ποιο γνωστοί ο ένας στον άλλο και οι σχέσεις τους έγιναν ποιο βαθιές και ουσιαστικές.
Αναμίχθηκαν οι σχέσεις ανθρώπων διαφορετικών πολιτισμών που οι ξένοι είχαν πολλά να κερδίσουν από τους ντόπιους καθώς εδώ μαθαίνανε τρόπους και εμπειρίες με αξίες, με πολιτισμικά στοιχεία από μία ανώτερη κουλτούρα από την δικιά τους.
Μια ιδιαίτερη και δυσάρεστη εικόνα που έμενε χαραγμένη στη μνήμη των χωριανών ήταν αυτή του εικονοστασίου του Αγίου Κοσμά, όπου πολλές φορές είχαν δει ένα φίδι με έναν μαύρο σταυρό στο κεφάλι.
Δεν το πείραζαν, θεωρώντας το ιερό. Ακόμα και σήμερα, λίγοι είναι αυτοί που θυμούνται το γεγονός από προσωπική εμπειρία ή μαρτυρία άλλων.
Οι περισσότεροι Βουλιαρατινοί σήμερα έχουν άγνοια του γεγονότος, αλλά η ιστορία, όσο κι αν ξεχνιέται, κάπου-κάποτε επανέρχεται, υπενθυμίζοντας παρελθοντικούς καιρούς, είτε από όσους τη ζήσαν είτε από μνήμες άλλων.
Το φίδι αυτό με τον μαύρο σταυρό θεωρούνταν ιερό και δεν το πείραζαν. Το ίδιο ισχύει και για τα φίδια που συχνά εμφανίζονται στις αστράχες, το κενό σημείο όπου η σκεπή συναντά τον τοίχο, ή στις γρέντες (δοκάρια) των σπιτιών. Οι κάτοικοι της περιοχής δεν τα ενοχλούν, καθώς τα θεωρούν «φίδια του σπιτιού». Για αυτούς, αυτά τα φίδια αποτελούν ιερό σύμβολο προστασίας και ευημερίας.
Μια μέρα, ένας από τους εργάτες του ορυχείου, που δεν πίστευε στη θρησκεία του Αγίου Κοσμά, μετακίνησε μια πέτρα από το εικονοστάσι του Αγίου. Κάτω από αυτήν, αντίκρισε το φίδι με τον μαύρο σταυρό και, χωρίς δεύτερη σκέψη, το σκότωσε.
Όσοι ήταν παρόντες και είδαν το γεγονός με τα μάτια τους έμειναν άφωνοι και πάγωσαν από το σοκ. Το περιστατικό άφησε μια αίσθηση αναστάτωσης και φόβου στην κοινότητα, καθώς θεωρήθηκε προμήνυμα.
Ο φόβος, ο τρόπος και η αναστάτωση τους πάγωσαν, καθώς το περιστατικό θεωρήθηκε σοβαρή ιεροσυλία, κάτι που έφερε στην κοινότητα την πεποίθηση ότι αυτή η πράξη μπορούσε να φέρει την τιμωρία του Αγίου.
Την επόμενη μέρα, ο εργάτης άρχισε να μην αισθάνεται καλά. Κρύες ρίγες τον διαπερνούσαν συνεχώς και το σώμα του ήταν καλυμμένο από έναν ανεξήγητο πόνο, ενώ η κατάστασή του χειροτέρευε με κάθε λεπτό που περνούσε. Η αδιαθεσία του έγινε πιο έντονη και η ανησυχία του έδινε τη θέση της σε τρόμο, καθώς κάτι δεν πήγαινε καλά.
«Βαρύ αμάρτημα», έλεγαν οι γριές του χωριού, κοιτάζοντας με σοβαρότητα την κατάσταση του εργάτη. Θεωρούσαν ότι η αρρώστια του ήταν η θεία τιμωρία για την πράξη του, μια ιεροσυλία που δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητη. Για εκείνες, η παραβίαση του ιερού και η προσβολή του Αγίου Κοσμά δεν ήταν απλώς μια πράξη αμέλειας, αλλά μια σοβαρή αμαρτία που είχε ως συνέπεια την κακή τιμωρία. Θεωρούσαν ότι η πράξη αυτή πρόσβαλε τη θεϊκή προστασία του Αγίου και έφερνε αρνητικά αποτελέσματα σε όποιον την διέπραττε, χωρίς έλεος.
Μετά από μια εβδομάδα, η είδηση πως ο εργάτης δεν κατάφερε να επιβιώσει, έφτασε στο χωριό που βυθίστηκε σε θλίψη και ανησυχία.
Οι γριές, με τη σοφία και την πίστη τους, μουρμούριζαν χαμηλόφωνα και ψιθύριζαν μεταξύ τους κάνοντας το σταυρό και με λύπη έλεγαν:
«Δεν είναι τυχαίο. Είναι θαύμα του Αγίου και αυτό!»
Το θεωρούσαν μια ξεκάθαρη απόδειξη της δύναμης του Αγίου, που προστατεύει το ιερό του και επιβάλλει τις συνέπειες σε όποιον το παραβιάσει. Το χωριό, βαθιά ριζωμένο στις παραδόσεις και την πίστη του, είδε την τραγωδία αυτή ως ένα αδιαμφισβήτητο μήνυμα για τη σημασία του σεβασμού και της πίστης στους ιερούς κανόνες και υπενθύμισης την ανάγκη για πίστη και σεβασμό.
Χρήστος Γιάννης
Αθήνα 5 Δεκεμβρίου 2016
Τελευταία σύνταξη 19.2.2025
.jpg)
