ΤΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ.

     ΤΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ.

__________________________

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016 - Λόγια παλιά στη σκιά της Αγίας

Κυριακής Πάργας, με τον μπάρμπα Χρήστο.

___________________

         Εκεί που σου απομένουν τα τελευταία πέντε χιλιόμετρα και βγαίνεις από την κεντρική λεωφόρο για να φτάσεις στην Πάργα, αμέσως μετά, σε δύο με τρία χιλιόμετρα, το χωριό της Αγίας Κυριακής είναι το πρώτο που σε καλωσορίζει, ξεπροβάλλοντας τη δική του ξεχωριστή ομορφιά. 

          Ένα μικρό στολίδι που απλώνεται γαλήνια κάτω από τον ουρανό. Σπίτια λουσμένα στο φως, αυλές γεμάτες δροσιά, περιβόλια φορτωμένα καρπούς, λεμονιές που χρυσίζουν, ροδιές που στάζουν κόκκινο..

Οι γιαγιάδες της γειτονιάς, τα δειλινά, βγαίνουν ήρεμα από τα σπίτια τους και μαζεύουν στην περιποιημένη πλατεία, όπου η κουβέντα τους πλημμυρίζει από αναμνήσεις και γέλια, καθώς η ζεστασιά του ήλιου υποχωρεί και η ατμόσφαιρα γεμίζει.

        Κάθονται και περνούν εκεί ολόκληρες ώρες, απολαμβάνοντας την ατμόσφαιρα της πλατείας. Ο χώρος είναι πανέμορφος, με τα ξύλινα καθίσματα να είναι τοποθετημένος γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι στο κέντρο, δημιουργώντας μια αίσθηση ζεστασιάς και αρμονίας.

       Η ηρεμία του περιβάλλοντος προσκαλεί για ατελείωτες συζητήσεις και στιγμές ξεκούρασης, ενώ η φυσική ομορφιά του τόπου προσφέρει τη σωστή ισορροπία για να απολαύσουν την κάθε στιγμή.

      Απέναντί ​​τους, η εκκλησία της Αγίας Κυριακής ξεχωρίζει με την επιβλητική ομορφιά της, κυριαρχώντας στη θέα τους. Λίγο πιο κάτω, μόλις πέντε-έξι μέτρα, η βρύση του χωριού αναβλύζει με τη χάρη της, φτιαγμένη από τεχνίτες με μεράκι. Στο παραδοσιακό της στυλ, η πέτρινη κατασκευή της, με τον εντυπωσιακό τοίχο και το σκέπαστρο από ξύλο, μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς και νοσταλγίας, προσφέροντας σκιά και δροσιά.

         Φανταζόμουν πως στο κέντρο του χωριού θα έβρισκα ένα μεγαλοπρεπή πλατάνι, με τις ρίζες του να απλώνονται βαθιά στο χώμα, περιτριγυρισμένο από έναν χαμηλό πέτρινο τοίχο, όπως συνηθίζεται στα περισσότερα παραδοσιακά χωριά που θα ήταν το σημείο συνάντησης των ανθρώπων, αλλά εκεί είδα  μια συκιά φορτωμένη με ώριμα σύκα όπου οι ντόπιοι θα καθόντουσαν κάτω από τη σκιά της απολαμβάνοντας τη δροσιά του και την αίσθηση της.

Κάτω από τον ίσκιο της μεγάλης συκιάς, μια γιαγιά καθισμένη με την ανιψιά της απολαμβάνει το δροσερό απογευματινό αεράκι. Η γαλήνη του τοπίου και η αίσθηση της ηρεμίας, συνδυασμένα με το απαλό θρόισμα των φύλλων, από μια ζεστή ατμόσφαιρα και οικειότητας, όπου οι δύο γυναίκες βρίσκουν στιγμές χαλάρωσης και απόλαυσης.

       Πιάσαμε κουβέντα και περνούσαμε όμορφα μαζί τους.
-Γιαγιά, όλα τα χωριά στο κέντρο του χωριού έχουνε πλατάνι. Εδώ στο δικό σας βλέπω δυο συκιές.
-Αυτές τις συκιές, παιδάκι μου, τις έχει φυτέψει ο παππούς μου. Με τον καιρό κουφάλιασαν και τις έκοψαν. Πέταξαν νέα φιντάνια, από τις ρίζες, και ξανά έγιναν. Ανεβείτε να φάτε. Είναι γλυκά. Εμείς τρώμε αυτά που φτάνουμε.

   Μας παρέσυρε η κουβέντα και η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Νύχτωσε. Κατηφορίσαμε προς το δωμάτιο που νοικιάσαμε και αποφασίσαμε να καθίσουμε λίγο με τον κυρ Χρήστο, τον ιδιοκτήτη.

    Ο κυρ Χρήστος είχε περάσει τα ογδόντα πέντε. Του ανέφερα την απορία μας για τις συκιές στην πλατεία.

Χαμογέλασε.
-Ξέρετε τι μου έλεγε ο πατέρας μου; «Ότι είναι έξω από τον φράχτη είναι για τους διαβάτες. Έρχονται από μακρινό δρόμο . Άλλοι κουρασμένοι και άλλοι πεινασμένοι. Να φάνε όσο θέλουν από αυτά που είναι από έξω αλλά όχι να μαζέψουν. Θα περάσουν και άλλοι και πρέπει να απομείνουν και γι αυτούς. Τα από μέσα είναι του νοικοκύρη. Αυτά δεν τα πειράζουν. Αν σου ζητήσουν ψωμί μη τους το στερείς. Δώσε απλόχερα με το χέρι στην καρδιά. Κάνε το καλό και θα ανταμειφθείς οπό το Θεό.

       Ο κυρ Χρήστος ανήκει στη γενιά που, όταν ήταν μικρός, έζησε μια ιστορία που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Κάποια μέρα, από ψηλά, είδε μια βάρκα να πλησιάζει την ακτή του χωριού. Κάποιοι άνθρωποι βγήκαν από αυτή και ανέβηκαν προς το χωριό, κουβαλώντας μερικά πράγματα. Ψώνισαν διάφορα τρόφιμα από το χωριό και, μόλις ολοκλήρωσαν τη δουλειά τους, ξανακατέβηκαν προς τη βάρκα. Όμως, ενώ αυτή άρχισε να απομακρύνεται, κάτι απρόβλεπτο συνέβη. Η βάρκα βούλιαξε ξαφνικά μπροστά στα μάτια του, και γεμάτος τρόμο,  έτρεξε στον πατέρα του να του περιγράψει το απίστευτο περιστατικό που είχε δει, μην μπορώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί.

Ο πατέρας του χαμογέλασε.

-Δεν είναι βάρκα γιε μου. Είναι το υποβρύχιο Παπανικολής. 

    Μετά από χρόνια, κάθε φορά που η συζήτηση έφερνε ιστορίες για τον Παπανικολή, ο κυρ Χρήστος άρχιζε να θυμάται και να γελούσε μόνος του, σαν να ζωντάνευαν μπροστά του οι παλιές, ζωντανές εικόνες. 

        Το γέλιο του, γεμάτο πικρή νοσταλγία, έδειχνε πως εκείνες οι αναμνήσεις, μαζί με όλες τις σοφές κουβέντες του πατέρα του που τον συμβούλευε, είχαν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην καρδιά του. 

    Κι ας είχαν περάσει τόσα χρόνια, εκείνες οι στιγμές και οι συμβουλές του πατέρα του εξακολουθούσαν να ζουν μέσα του, και ήταν αδύνατο να μην τις μοιράζεται ακόμα, σαν να του ήταν ανάγκη να τις εκμυστηρευτεί:

«Ότι είναι έξω από τον φράχτη είναι για τους διαβάτες.  Τα από μέσα είναι του νοικοκύρη. Αυτά δεν τα πειράζουν»

 

Χρήστος Γιάννης
24/8/2016
Αγία Κυριακή Πάργας.

Τελευταία επεξεργασία 19.2.2025