Τα παραμύθεια της γιαγιάς...
Ο Γάιδαρος, το Μουλάρι και η Μαγεία της Ισοπαλίας
-Γιαγιά,- ψιθύρισε η Αγνή,- θα μας πεις σήμερα το παραμύθι πριν κοιμηθούμε;
-Βεβαίως, παιδιά μου,- είπε η γιαγιά με γλυκιά φωνή,- αλλά προσέξτε καλά… γιατί το σημερινό παραμύθι είναι γεμάτο ζωντανά πλάσματα, δράση και λίγη αταξία!
Τα παιδιά άκουγαν με τα αυτιά τεντωμένα. Η γιαγιά συνέχισε:
-Έξω στην πλατεία του δάσους, κάτω από τη σελήνη που φώτιζε τα δέντρα, όλα τα ζώα ετοιμάζονταν για έναν μεγάλο διαγωνισμό πάλης. Η αρκούδα τρίβοντας τα χέρια της, ο λαγός έκανε ζικ ζακ γύρω γύρω, η αλεπού παρακολουθούσε με πονηριά, το βουβάλι στεκόταν περήφανο, και το ελάφι χοροπηδούσε ανυπόμονα. Ο γάιδαρος και το μουλάρι περίμεναν τη σειρά τους, γεμάτοι καρδιοχτύπι.
Η πρώτη αναμέτρηση ήταν ανάμεσα στον γάιδαρο και το μουλάρι. Η γιαγιά χαμήλωσε τη φωνή για να δώσει έμφαση:
-Παιδιά μου, το μουλάρι ήταν σκληρά εκπαιδευμένο όλη του τη ζωή. Ήξερε όλες τις τεχνικές πάλης, ήταν γυμνασμένο και ασχολούνταν με αθλήματα και προπονήσεις κάθε μέρα. Κάθε του κίνηση ήταν μελετημένη και κάθε βήμα υπολογισμένο. Ο γάιδαρος, αντίθετα, ήταν γεμάτος καρδιά αλλά χωρίς εκπαίδευση, και ό,τι έκανε ήταν με καθαρή δύναμη και καλόκαρδη προσπάθεια.
Πριν ξεκινήσουν, ο γάιδαρος πλησίασε το μουλάρι και ψιθύρισε:
-Πρέπει εμείς να μην παλέψουμε για να νικήσει ο ένας τον άλλον… ας κάνουμε ισοπαλία.
Το μουλάρι, με τα αυτιά του να τεντώνονται, απάντησε:
-Μα εδώ ήρθαμε για να παλέψουμε!
-Ναι, έτσι είναι,- είπε ο γάιδαρος,- αλλά θα ήταν ντροπή να χάσει κάποιος από εμάς που ανήκουμε στην ίδια φυλή.
Έτσι πάλεψαν… και κανείς δεν νίκησε. Τα άλλα ζώα χειροκρότησαν και γέλασαν με τη δυνατή προσπάθεια και την ισοπαλία των δύο φίλων. Όλοι αναρωτιόντουσαν: πώς ήταν δυνατόν ο γάιδαρος, χωρίς εκπαίδευση και προπόνηση, να ισοφαρίσει το γυμνασμένο μουλάρι;
Ο γάιδαρος χαμογέλασε και είπε:
-Ε… μπορεί να μη φαίνομαι τόσο δυνατός όσο το μουλάρι, αλλά έχω δυνατή καρδιά που με βοήθησε!…
Και τα ζώα γέλασαν με τη σοφία και την αθωότητα του γαϊδάρου, μαθαίνοντας ότι με καρδιά, θάρρος και χαμόγελο, μπορείς να κάνεις θαύματα, ακόμα και με λίγη τύχη!
Στη συνέχεια, ο γάιδαρος έπρεπε να αντιμετωπίσει το βουβάλι. Μπήκε στην αρένα γεμάτος περηφάνια, αλλά μόλις το βουβάλι τον άρπαξε και με την πρώτη τον έριξε κάτω σαν σακί ξεφούσκωτο. Ο αγώνας τελείωσε μέσα σε δευτερόλεπτα και το βουβάλι ήταν ο νικητής.
Μετά, η αλεπού επιχείρησε να παλέψει με τον λαγό, αλλά εκείνος έτρεχε τόσο γρήγορα που η αλεπού έχανε πάντα το στόχο και σκαρφάλωνε στα δέντρα για να μην τον πιάσει.
Το ελάφι πάλευε με τον αρκούδο, που γελούσε με την κάθε αναποδιά του μικρού ζώου, ενώ οι κουκουβάγιες έκαναν κριτές και σχολίαζαν με σοβαρότητα και λίγο σαρκασμό.
Καθώς σιγά σιγά τελείωσαν όλοι οι αγώνες, το βουβάλι χαιρόταν πως θα έβγαινε νικητής σε όλες τις αναμετρήσεις εως ήρθε η μεγάλη στιγμή: το τελικό ματς, βουβάλι εναντίον μουλαριού!
Το βουβάλι, περήφανο και δυνατό, έτριβε τα κέρατά του, ενώ το μουλάρι χαμογελούσε σιγανά και έτριβε τα πόδια του. Όλοι τα ζώα μαζεύτηκαν γύρω για να δουν ποιος θα σηκώσει το χρυσό βραβείο.
Η πάλη ξεκίνησε! Το βουβάλι προσπάθησε να ρίξει το μουλάρι, αλλά το μουλάρι, με έξυπνες κινήσεις και γρήγορα βήματα, έβαλε το βουβάλι σε μικρές φάρσες: το έκανε να γλιστρήσει σε μια μπανάνα που είχε ξεχαστεί στην αρένα, να σκοντάψει σε μια πεταμένη καρύδα και να κάνει αστείες φιγούρες που έκαναν τα παιδιά να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Το κοινό χειροκροτούσε και τα αστέρια φωτίζονταν σαν να έκαναν χειροκρότημα.
Στο τέλος, το μουλάρι κατάφερε να σταθεί νικητής και τα ζώα το σήκωσαν ψηλά. Το βραβείο που κέρδισε ήταν το πιο αστείο και λαμπερό από όλα: «Το Πιο Μεγαλειώδες Καρότο του Χαρούμενου Κήπου του Χωριού», για την ευκινησία, την τόλμη και την καλή καρδιά του.
Μόλις το σύκωσε ψηλά, το μουλάρι πήγε στο λαγό και του είπε με χαμόγελο:
-Εσένα λαγέ, σου αρέσουν τα καρότα περισσότερο από όλους μας και σου ανήκει, γιατί η πονηρή αλεπού δεν κατάφερε να σε πιάσει. Ήσουν γρήγορος και έτρεξες πολύ! Τρώγε το καροτάκι σου να πάρεις τις δυνάμεις που έχασες!
Ο λαγός πήρε το καρότο και το μασούλησε με λαχτάρα, ενώ το μουλάρι γέλασε με όλη του την ψυχή, και όλο το δάσος αντήχησε από τα χαρούμενα γέλια των ζώων.
Και έτσι, παιδιά μου,- είπε η γιαγιά χαμογελώντας,- είδατε ότι η αληθινή νίκη είναι να μοιράζεσαι τη χαρά σου, να γελάς με τους φίλους σου και να παίζεις δίκαια. Το μουλάρι και ο λαγός έμαθαν ότι η φιλία, η γενναιοδωρία και το γέλιο είναι τα πιο μεγάλα βραβεία από όλα.
Η Αγνή και ο Λάμπρος γελούσαν τόσο δυνατά που τα μάτια τους έλαμπαν, φανταζόμενοι τα ζώα να τρέχουν, να χοροπηδούν, να γλιστρούν σε μπανάνες και να μοιράζονται το τεράστιο, λαμπερό καρότο στον ουρανό.
-Μπράβο μουλάρι! - φώναξε η αλεπού, χοροπηδώντας.
-Μπράβο! - χειροκρότησαν όλα τα ζώα.
Και έτσι, παιδιά μου,- είπε η γιαγιά χαμογελώντας,- είδατε ότι το μουλάρι κέρδισε γιατί ήταν προετοιμασμένο, έξυπνο και έπαιξε δίκαια. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι όλοι διασκέδασαν, γέλασαν και έμαθαν να σέβονται ο ένας τον άλλον.
Τα ζώα καθώς μιλούσαν για τους αγώνες κάποια στιγμή ρώτησαν τον γάιδαρο γιατί με το βουβάλι δεν πάλεψε όπως πριν με το μουλάρι και εκείνος αναστέναξε και είπε:
-Ε… ήμουν κουρασμένος, με έπιασε πονοκέφαλος από τη στεναχώρια μου που χθες το βράδυ τα πουλιά μού πέταξαν πάνω στο κεφάλι μου ένα μήλο γεμάτο λάσπη και η αλεπού μου έκρυψε το παντελονάκι μου από τα σκουπίδια!
Η Αγνή και ο Λάμπρος γελούσαν τόσο δυνατά που τα μάτια τους έλαμψαν, ενώ η γιαγιά χαμογέλασε γλυκά.
-Βλέπετε, παιδιά μου,- είπε η γιαγιά με ήρεμη φωνή,- το παραμύθι αυτό μας διδάσκει κάτι πολύ σημαντικό: Όταν αγωνιζόμαστε, πρέπει να είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Ο γάιδαρος προσπάθησε να φανεί πιο δυνατός από όσο ήταν, αλλά η πραγματική δύναμη δεν κρύβεται στο να ξεγελάμε τους άλλους ή τον εαυτό μας. Το μουλάρι, που ήταν έτοιμο και γυμνασμένο, έδειξε σεβασμό και αποδοχή της πραγματικότητας, χωρίς να προσπαθήσει να φανεί κάτι που δεν ήταν.
-Κι έτσι, παιδιά μου,- συνέχισε η γιαγιά,- η αξία ενός αγώνα δεν μετριέται μόνο με τη νίκη, αλλά με το θάρρος να είσαι ειλικρινής, με το θάρρος να σέβεσαι τις ικανότητες των άλλων και με την τιμή να αναγνωρίζεις ποιος κέρδισε δίκαια. Η αληθινή νίκη είναι όταν αγωνιζόμαστε με καρδιά, δικαιοσύνη και χαμόγελο.
Και κάπως έτσι, μέσα στη ζεστασιά του τζακιού, η Αγνή και ο Λάμπρος ονειρεύτηκαν τα ζώα του δάσους να παλεύουν, να γελούν και να σέβονται το ένα το άλλο, και κατάλαβαν πως η πραγματική δύναμη και η χαρά βρίσκονται στην τιμή, τη φιλία και την ειλικρίνεια.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου