Η Μάχη των Λύκων και η Σοφία που Διδάσκει τη Συγχώρεση
Λίγο πριν τα βλέφαρά τους βαραίνουν και η νύχτα σκορπίζει τη γλυκιά της σιωπή, ο Λάμπρος και η Αγνή, όπως κάθε βράδι πριν πάνε για ύπνο, κουλουριαζόντουσαν πλάι στη γιαγιά. -Ναι, γιαγιά, πες μας ένα ακόμα…
Η γιαγιά χαμογέλασε, χάιδεψε τα κεφαλάκια τους και είπε με φωνή ζεστή σαν κουβερτούλα:
-Καλά, παιδιά μου… καθίστε καλά, γιατί απόψε θα σας πω για μια μάχη στο δάσος… μια μάχη που δεν ήταν απλά για δύναμη, αλλά για σοφία, αγάπη και καρδιά…και συγχώρεση...
-Δύο λύκοι, λοιπόν… ξεκίνησε η γιαγιά, -ήταν ο Άργος και ο Έριος. Κι ακούστε καλά ποιος ήταν ποιος:
Ο Άργος ήταν δυνατός λύκος, περήφανος και αποφασισμένος. Ήθελε να γίνει αρχηγός της αγέλης με τη δύναμή του, να δείξει ποιος είναι ο πιο δυνατός. Κι όμως, κάτω από τη δύναμή του υπήρχε μια καρδιά που μπορούσε να μάθει τη σοφία και το σεβασμό.
Ο Έριος ήταν γενναίος λύκος και σοφός. Ήξερε ότι η αληθινή ηγεσία δεν έρχεται μόνο από τη δύναμη, αλλά από την αγάπη, τη φροντίδα και την κατανόηση. Δεν φοβόταν να παραδεχτεί την ήττα όταν έβλεπε ότι δεν μπορεί να νικήσει με ωμή δύναμη.
Τα μάτια των παιδιών λάμπανε, σχεδόν ένιωθαν το δάσος γύρω τους, τον άνεμο να ψιθυρίζει στα φύλλα.
Ο διάλογος των λύκων αντηχούσε σαν μαγεία στο δάσος:
-Αυτή η αγέλη θα μου ανήκει! - γρύλισε ο Άργος, το σώμα του γεμάτο περηφάνια.
-Όχι, Άργο, -απάντησε ο Έριος με ήρεμη φωνή. -Η αγέλη ανήκει σε εκείνον που ξέρει να τη φροντίζει… και να αγαπά όλα τα μέλη της.
-Θα το δούμε! -είπε ο Άργος και όρμησε με όλη τη δύναμή του.
Η μάχη άρχισε. Χτύπημα μετά χτύπημα, γρυλίσματα και ήχοι που μοιάζανε με κελάηδημα θυμού και καρδιάς.
-Δεν μπορώ να νικήσω με ωμή δύναμη…, σκέφτηκε ο Έριος, και μια ήρεμη θλίψη τον γέμισε. Σκύβει το κεφάλι του και παραδίδεται, αφήνοντας τον Άργο να δει την αλήθεια του.
Ο Λάμπρος ψιθύρισε:
-Γιαγιά… θα τον φάει;
Η γιαγιά χαμογέλασε πλατιά, σαν να ήξερε ένα μυστικό:
-Όχι, καρδιά μου. Ο Άργος ένιωσε κάτι που δεν περίμενε… κάτι πιο δυνατό από τη θέληση να κυριαρχήσει. Κοίταξε τον Έριο στα μάτια και είπε με βαθιά φωνή:
-Σταμάτα… βλέπω ότι έχεις παραδοθεί. Δεν χρειάζεται να σε πληγώσω άλλο.
Κι ο Έριος, ανακουφισμένος, ψιθύρισε:
-Σε ευχαριστώ… η σοφία σου είναι μεγαλύτερη από τη δύναμή σου.
Η γιαγιά κάθισε πιο κοντά τους, χάιδεψε τα μαλλιά τους και τους είπε με γλυκιά φωνή:
-Βλέπετε, παιδιά μου, η αληθινή δύναμη δεν είναι να νικήσεις τον άλλο με δόντια ή νύχια. Είναι να ξέρεις πότε να σταματήσεις, να συγχωρήσεις, να αφήσεις την περηφάνια σου. Ο Άργος έμαθε ότι η ηγεσία δεν είναι να φοβίζεις τους άλλους, αλλά να τους σέβεσαι και να τους αγαπάς. Και ο Έριος έδειξε ότι η παραδοχή της ήττας δεν είναι δειλία… αλλά γενναιότητα.
Η Αγνή ψιθύρισε:
-Γιαγιά… δηλαδή η πιο δυνατή πράξη είναι να ξέρεις να αγαπάς και να συγχωρείς;
-Ακριβώς, αγάπη μου, -είπε η γιαγιά. -και να φροντίζεις τους άλλους ακόμα και όταν μοιάζουν εχθροί.
Κι έτσι, κάτω από το απαλό φως του φεγγαριού, οι δύο λύκοι έμειναν μαζί, η αγέλη τους ευτυχισμένη, και η νύχτα γέμισε μαγεία, σοφία και γλυκύτητα.
Ο Λάμπρος και η Αγνή έκλεισαν τα μάτια τους και ονειρεύτηκαν τα δύο ζώα να περπατούν μαζί στο δάσος, και η γιαγιά ψιθύρισε με χαμόγελο:
-Και κάθε νύχτα, παιδάκια μου, τα παραμύθια δεν τελειώνουν ποτέ… γιατί όσο υπάρχουν καρδιές που αγαπούν και συγχωρούν, θα υπάρχουν και ιστορίες που μας μαθαίνουν την αληθινή δύναμη.
Κι έτσι, κάτω από το φεγγάρι, το δάσος σιώπησε γλυκά, οι λύκοι κοιμήθηκαν ειρηνικά, και η νύχτα παρέμενε μαγική… μέχρι το επόμενο παραμύθι.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου