Το παραμύθι της γιαγιάς – Ο Κούκος

 

Το παραμύθι της γιαγιάς – Ο Κούκος  

Το πρωί είχε ξημερώσει ήσυχο και μυρωδάτο. Η δροσιά στα φύλλα έσταζε ακόμα και η χαρά της αυγής χόρευε πάνω στα σοκάκια του χωριού.

Η Αγνή και ο Λάμπρος ετοίμαζαν τα γίδια για τη βοσκή. Τα ζώα κουδουνίζουν απαλά και η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου χορταριού γέμιζε κάθε γωνιά. Η γιαγιά τους φορούσε το καπέλο της για να μην την κάψει ο ήλιος, κρατούσε το μπαστούνι της και χαμογελούσε με εκείνη τη ζεστή σοφία που μόνο οι γιαγιάδες έχουν. Τα μικρά της εγγονάκια ακολουθούσαν ενθουσιασμένα, τρέχοντας ανάμεσα στα ζώα, γελώντας και κοιτώντας τα χρώματα της αυγής να ζωγραφίζουν τον ουρανό.

Καθώς περπατούσαν στα στενά σοκάκια, τα γέλια τους αντηχούσαν σαν μικρές καμπάνες, ενώ τα γίδια προχωρούσαν μπροστά, ανοίγοντας τον δρόμο. Τα λουλούδια στα πεζούλια λικνίζονταν με τον άνεμο, σαν να χόρευαν για να καλωσορίσουν τα παιδιά. Ξαφνικά, ένας καθαρός, μελωδικός ήχος διέκοψε τη μουσική της μέρας:

«Κουκου… κουκου…»

Ο Λάμπρος σήκωσε το δάχτυλο στον μικρό Αντρέα και ψιθύρισε:

-Μου είπε η γιαγιά πως αν ακούσουμε τον κουκό το πρωί και είμαστε νυστικοί… λέει: “Σε τσάκισε ο κουκός!” Και πρέπει να μετράμε πόσες φορές λαλήσει. Όσα λαλησιάσει, τόσα χρόνια θα ζήσουμε!

Ο Αντρέας κοίταξε γύρω του με μεγάλα μάτια γεμάτα απορία:

-Αλήθεια; Και πώς το ξέρεις;

Ο Λάμπρος γύρισε γρήγορα στη γιαγιά του:

-Γιαγιά! Τι εννοεί ο κουκός; Εσύ τα ξέρεις όλα!

Η γιαγιά γέλασε απαλά και σκύβοντας προς τα παιδιά είπε:

-Ο κουκός, αγαπημένα μου, είναι ένα πουλί σοφό και μοναχικό. Ζει μόνος, δεν κάνει σμήνη, και γι’ αυτό ακούγεται σπάνια η φωνή του. Γι’ αυτό λέμε και «έμεινε μόνος σαν τον κουκό». Κάθε λαλαητό του είναι ένα μήνυμα της φύσης.

Τα παιδιά την κοίταζαν με περιέργεια. Η γιαγιά συνέχισε:

-Ξέρετε, παιδιά, ο κουκός δεν φτιάχνει δική του φωλιά. Αφήνει τα αυγά του σε φωλιές άλλων πουλιών, και τα άλλα πουλιά τα μεγαλώνουν σαν δικά τους. Έτσι μας διδάσκει ότι κάθε πλάσμα έχει το δικό του δρόμο και τον τρόπο του για να φροντίσει τη ζωή του. Μας μαθαίνει υπομονή, προσοχή και σεβασμό για όλους γύρω μας.

Η Αγνή κοίταξε γύρω της τα δέντρα και τα λουλούδια:

-Γιαγιά, βλέπεις; Ο ήλιος χορεύει στα φύλλα και τα λουλούδια σαν να ξυπνούν με τον κουκό!

-Ακριβώς, αγαπημένη μου. Κι αν προσέχετε καλά, θα δείτε μικρές μαγικές στιγμές κάθε μέρα: μια πεταλούδα που πετάει ξαφνικά, ένα λουλούδι που ανοίγει, ένα γέλιο φίλου που γεμίζει την καρδιά. Όλα είναι δώρα της φύσης.

Ο μικρός Αντρέας είδε μια σφήκα να χορεύει πάνω σε ένα λουλούδι και είπε με θαυμασμό:

-Κοίτα! Είναι σαν να χορεύει μαζί με τον κουκό!

Ο Λάμπρος τράβηξε από το σακίδιό του ένα μικρό σύκο:

-Εγώ τρώω μόλις συκοθώ το πρωί, για να μη με τσακίσει ο κουκός!

-Εγώ ακόμα δεν έφαγα;- φώναξε η Αγνή. - Σταματήστε να μετρήσω πόσα χρόνια θα ζήσω!

Ο κουκός συνέχιζε να λαλαεί πάνω από τα δέντρα, και τα γίδια χοροπηδούσαν ανάμεσα στους θάμνους. Τα λαλαητά του ήταν σαν μαγική μουσική που έκανε τα παιδιά να γελούν και να μετρούν μαζί με τον ήχο του.

-Κοίτα, λαλάει πάνω από εκατό φορές! - φώναξε ο Λάμπρος. - Θα ζήσουμε πολλά χρόνια!

Η γιαγιά χαμογέλασε και είπε:

-Βλέπετε, παιδιά μου; Ο κουκός μας διδάσκει να ακούμε, να μετράμε, να παρατηρούμε και να αγαπάμε τη φύση. Κάθε ήχος, κάθε στιγμή ξυπνήματος, έχει ένα μάθημα. Όταν ακούμε προσεκτικά, η ζωή γεμίζει μικρά θαύματα και γλυκές εκπλήξεις.

Καθώς προχωρούσαν προς το λόφο, τα παιδιά άκουγαν τον κουκό να λαλαεί ανάμεσα στα δέντρα, σαν να τους έδειχνε κρυφά μονοπάτια και μαγικά μέρη στο χωριό. Η Αγνή είδε έναν μικρό βάτραχο να πηδάει μέσα στη λιμνούλα και είπε:

-Κοίτα, Λάμπρο! Ο κουκός μας δείχνει πού να κοιτάμε!

Ο Λάμπρος χαμογέλασε:

-Ναι! Κάθε ήχος του κουκού είναι σαν μικρή περιπέτεια!

Τα παιδιά γύρισαν σπίτι τους γεμάτα θαυμασμό και ενθουσιασμό, καταλαβαίνοντας πως ακόμα και τα πιο μικρά πλάσματα της φύσης μπορούν να μας διδάξουν μεγάλα μαθήματα: υπομονή, παρατήρηση, σεβασμό, συνεργασία και χαρά στη ζωή.

---

Μικρό παιχνίδι παρατήρησης από τη γιαγιά:

Η γιαγιά κάθισε τα παιδιά γύρω της και είπε:

-Παιδιά, θέλετε να γίνουμε μικροί εξερευνητές της φύσης; Κοιτάξτε γύρω σας και προσέξτε:

1. Ποιο πουλί ακούτε πρώτο το πρωί; Σημειώστε πώς φωνάζει.

2. Βρείτε ένα έντομο ή ένα λουλούδι που κινείται με τον άνεμο. Τι χρώμα έχει; Πώς κινείται;

3. Προσέξτε τις μικρές εκπλήξεις: ένα αυγό που μόλις άνοιξε, μια πεταλούδα, έναν βάτραχο. Τι σας διδάσκει;

-Όλα αυτά, παιδιά μου, είναι τα δώρα της φύσης. Όταν τα παρατηρείτε, μαθαίνετε υπομονή, αγάπη για τα ζώα και σεβασμό για το περιβάλλον. Και πάντα να θυμάστε: σαν τον κουκό, μερικές φορές χρειάζεται να μένουμε μόνοι και να σκεφτόμαστε προσεκτικά τι συμβαίνει γύρω μας.